Yeryüzüne sadece taş, toprak ve sınır çizgileri olarak değil; hafızası, bilinci ve bizimle kurduğu sessiz bağ üzerinden bakmak… Bu yazı, Hakikatin Coğrafyası’nda coğrafyadan insana uzanan o içsel yolculuğun perde arkasını anlatıyor.

“İçimde Kalanlar’ı yazarken fark ettim ki, en ağır yüküm yaşadıklarım değil, söylemediklerimdi. Bu yazı, bastırılmış duyguların ‘sonra bakarım’ klasörlerinde nasıl biriktiğini ve o sessiz arşivi açmanın bende neleri değiştirdiğini anlatan küçük bir itiraf metni.”

Hakikatin Coğrafyası’nı bir gezi rehberi ya da iyi pazarlanan bir “fikir” olarak değil, haritaların çoğaldığı ama yön duygusunun kaybolduğu çağda yazılmış bir iç yolculuk kitabı olarak anlatıyorum. Mekânları insanın iç hâllerinin aynası gibi okuyarak, yeryüzüyle hakikat arasındaki bağı yeniden sormaya davet eden bir metin bu.

Bu kitabı bir fikirle değil, göğüs kafesinin tam ortasına yerleşmiş bir ağrıyla yazmaya başladım. İçimde Kalanlar, başkalarına söyleyemediklerimden çok, kendime hiç itiraf edemediklerimin iç dosyası. Bu yazı, “artık içimde kalmasın” cümlesine gelene kadar geçen görünmez kırılmaların hikâyesi.

Her kitabın bir kapağı var; bir de kimsenin görmediği iç kapağı. Kendime Giden Yollar, iyi bir fikirden değil, içimde yıllarca sessizce kanayan bir yaradan doğdu. Bu yazı, kendinden kaçarken kendine çarptığın anı, bu kitabı başlatan yaranın adını koyma cesaretini ve “mükemmel yolu bulamasan da kaçmayı bırakmanın” ne anlama geldiğini anlatıyor.

Kendini sev demek kolay; peki yorgunken, dağılmışken, hata yapmışken kendine nasıl bakacaksın? Bu yazı, klişe “kendini sev” sloganının ötesinde, eve dönmek gibi bir kendini sevme hikâyesini ve önce kendine merhamet etmeyi öğrenmenin ne anlama geldiğini anlatıyor.

Küçüklüğümüzden beri hep “iyi ol”mayı öğrendik, içimizdeki karanlıkla ne yapacağımızı değil. Bu yazı, kıskançlık, öfke, utanç ve bastırılmış arzularla dürüstçe yüzleşmenin; yani gölge çalışmasının, kendini bulma yolculuğunda nasıl bir kapıya dönüşebileceğini anlatıyor.

Yıllarca “iyi görünen” rolünü oynayıp hislerini bastırdığında, bir gün sahnede alkışlanan ama içten içe tükenmiş bir gölgeye dönüşüyorsun. Bu yazı, Kendime Giden Yollar’ın kalbinden, rol yapmayı bırakıp gerçekten hissetmeye izin verdiğinde başlayan sessiz şifa sürecini anlatıyor.

Çoğu zaman tek başına olmayı, yalnız hissetmekle karıştırıyoruz. Kendime Giden Yollar’ın kalbinden gelen bu yazı, yalnızlığı bir cezaya dönüştürmeden kendi başına oturmanın ne anlama geldiğini ve tek başınalığın, kendi hayatına açılan sessiz bir kapıya nasıl dönüşebileceğini araştırıyor.

Artık kendini tanıyamadığın bir sabah… Aynı hayatın içinde, kendine yabancı bir yüzle göz göze geldiğin an. Bu yazı, kaybolmuşluk hissini bir arıza değil, ruhun “Hadi, kendine dönelim” diyen daveti olarak okuyan, Kendime Giden Yollar’ın kalbinden bir iç itiraf.

Boşluğun Çizgileri bittiğinde, aslında hiçbir şey bitmedi. Bu yazı, yazarlık yolculuğumun, inançla şüphe arasındaki mesafenin ve her kitabın aynı yaranın farklı yüzü oluşunun perde arkasını anlatıyor; şüpheyle kavga etmek yerine onunla barışmanın ne anlama geldiğine içten bir yerden bakıyor.

Sessizlik her zaman huzur değil; bazen yıllardır ertelediğin duyguların kapıya dayandığı yer. Bu yazı, konuşmadan da anlatmanın, iç sesle yüzleşmenin, meditasyon ve farkındalıkla ilişkisini sahici bir dille sorguluyor; sessizliği bir kaçış değil, kendine dönüş alanı olarak yeniden düşünüyor.

İçsel yolculuk çoğu zaman mum ışığında değil, içerden çöken bir hayat hissiyle başlar. Bu yazı, “Varoluşsal kriz mi yaşıyorum, yoksa spiritüel bir uyanışın eşiğinde miyim?” sorusunu romantize etmeden; depresyon, anlam kaybı ve ruhsal arayış arasındaki ince çizgiye dürüstçe bakan bir iç itiraf.

Modern insanın para ve zamanla kurduğu ilişki, artık basit bir planlama meselesi değil; görünmez bir ibadet biçimi. Bu yazı, parayı, zamanı ve başarıyı tahtından indirip, onların arasında sıkışmış içsel yorgunluğumuzla dürüstçe yüzleşmeye çağıran bir iç monolog.

Boşluğun Çizgileri’ni bir fikirle değil, içimde açılan bir çatlakla yazdım. Her şey doluydu ama ben, tam tersine derin bir içsel boşluk hissediyordum. Bu yazı, modern insanın ‘yetmeyen doluluk’ hâlinden, sembollerle yaşayıp kendinden kaçmayı bırakma noktasına kadar uzanan kişisel bir itiraf.